Voormalig Prime Minister en Kakkerlakkenhotel
Door: Thies en Elke
Blijf op de hoogte en volg ElkeThies
02 December 2012 | Oeganda, Kampala
De voormalig Prime Minister en het Kakkerlakkenhotel
17 november was het zover, we vertrokken naar Uganda! Thies vanuit Zuid Afrika, waar hij 2 weken introductiecursus had gehad en ik vanuit Nederland. Bij mij was het op het allerlaatste moment nog even heel spannend, want ik werd woensdagavond geveld door een hevige buikgriep die tot vertrek op zaterdag zou aanhouden. (En het had vast en zeker langer geduurd als ik niet was volgepompt met medicijnen). Wat een drama… In plaats van een paar leuke laatste dagen te beleven en de laatste voorbereidingen te treffen, kon ik totaal niks meer. Zelfs m’n bagage inpakken lukte niet. De laatste avond in Nederland stond (lag) ik op het punt de vertrekdatum te wijzigen en een nieuw ticket te kopen, want zo kon ik echt niet in een vliegtuig stappen. Maar op het allerlaatste moment was er hoop! De familie kwam nog meer in actie dan ze al hadden gedaan en er werd gezegd: Jij zit morgen in dat vliegtuig, hoe dan ook, daar gaan we voor zorgen. Al neem je niks mee, als je maar in dat vliegtuig zit! Pap, Coen en Anne gingen ‘s avonds laat het reddende medicijn halen en Mam pakte tot 4 uur ‘s nachts al mijn bagage in. Die nacht begon het wondermiddel te werken en ik kon op tijd aan m’n avontuur beginnen. Lieve familie, nogmaals super super bedankt hiervoor! Zonder jullie had ik niet kunnen vertrekken.
De eerste 2 dagen zijn we in Entebbe gebleven (daar waren we geland) en hebben het heel rustig aan gedaan, zodat ik beter kon worden. Deze plaats is veel rustiger dan Kampala. Daarna zijn we met een taxi naar Kampala gegaan, onze nieuwe woonplaats, waar we incheckten bij het Kakkerlakkenhotel. De 3 Noorse collega’s van Thies (Per, Terese en Xin) zaten al in dit hotel en wij voegden ons bij hen. Dit was erg gezellig en het hotel zag er heel goed uit, maar toch moest er bijna elke avond een kakkerlakkenstrooptocht op touw worden gezet. Thies rende voor het slapengaan met bekers achter de grote beesten (van die joekels van wel 5 cm) aan, terwijl ik gillend vanaf het bed toekeek.
Kampala is een drukke stad met veel files en lijkt een beetje op steden in Tanzania. Hierdoor hebben we niet echt hoeven wennen, behalve aan de warmte dan… Het kan behoorlijk warm worden met af en toe een koele regenachtige dag tussendoor (het is nu regenseizoen). We hebben ons tot nu toe vooral beziggehouden met een grote huizenjacht. Hier zijn we bijna dagelijks mee bezig geweest en hebben in totaal ongeveer 20 huizen bekeken. Van vieze flats en schattige kleine huisjes, tot indrukwekkende villa’s met prachtig uitzicht. Soms gingen we met de Noren op jacht en soms gingen we alleen. ’s Avonds werden alle huizen dan weer samen besproken tijdens het diner in één van de vele restaurants die Kampala rijk is. En elke keer verbaasden we onszelf erover hoeveel huizen er hier beschikbaar zijn. We hadden niet zoveel keus verwacht! En ook niet zoveel moois. Hierdoor werd het alleen maar moeilijker, vooral als dan ineens blijkt dat je hier met ons budget een kleine villa kunt huren.
Na even verblind te zijn geweest door liefde voor enkele villa´s, kwamen we weer tot onszelf en hebben we niet voor zo´n villa, maar voor één van de schattige kleine huisjes gekozen. We gaan het contract ondertekenen en over ongeveer 2 weken kunnen we erin. Joehoe! Tot die tijd logeren we bij Per, één van de Noren. Hij woont sinds afgelopen maandag in een prachtig appartement.
Eén van de vele huisbezichtingen liep iets anders dan verwacht… Op een avond hadden we met een makelaar afgesproken en omdat straatnamen hier niet altijd bij iedereen bekend zijn, spreek je meestal af bij een herkenningspunt. Deze keer hadden we afgesproken voor het voormalig huis van de Prime Minister. Daar aangekomen liepen we achter de makelaar aan het huis binnen,ondertussen vele bewakers passerend. Het verbaasde ons dat het huis er zo chique uitzag, dit was duidelijk niet het huis dat wij zouden bezichtigen. Na onze bezwete kont op de smetteloze bank te hebben geplaatst en het onderdanige gedrag van de makelaar te hebben waargenomen, moesten we een gastenboek tekenen. Huh?…Hoezo?…We waren een beetje in de war. Plotseling zei de makelaar in moeilijk verstaanbaar Engels met Ugandees accent, dat we de huisbaas gingen ontmoeten, Mr. Apolo R. Nsibambi. Was dit niet de naam van de voormalig bewoner, de Prime Minister? Ping! Het lampje ging branden! Het was niet de voormalig bewoner, maar de voormalig Prime Minister! Oeps! 5 seconden voordat de bewuste man binnenwandelde, ontdekten we bij wie we op de bank zaten. Totaal onvoorbereid, met stinkende kleding en zanderige voeten stonden we oog in oog met deze grootse man. Echt weer één van die situaties waar wij in het buitenland vaak in terecht komen. Stel je voor dat je in Nederland ineens bij Wim Kok op bezoek blijkt te zijn! Niet wetend hoe ons te gedragen, bleven we maar gewoon lekker onszelf; nuchtere, directe Nederlanders. En dat bleek prima te zijn. Nadat we het huisje dat te huur stond op zijn terrein hadden bekeken en bijna op het punt stonden om afscheid te nemen, maakte Thies een opmerking over de piano in de woonkamer. Waarop de man enthousiast antwoordde: Ooo yes, I can play that piano! Zijn wandelstok midden in de woonkamer neergooide, achter de piano plaatsnam en een stukje voor ons speelde. Een leuke afsluiting van een onverwachte avond waar we, eenmaal buiten, hard om hebben gelachen!
Dikke kussen Thies en Elke
17 november was het zover, we vertrokken naar Uganda! Thies vanuit Zuid Afrika, waar hij 2 weken introductiecursus had gehad en ik vanuit Nederland. Bij mij was het op het allerlaatste moment nog even heel spannend, want ik werd woensdagavond geveld door een hevige buikgriep die tot vertrek op zaterdag zou aanhouden. (En het had vast en zeker langer geduurd als ik niet was volgepompt met medicijnen). Wat een drama… In plaats van een paar leuke laatste dagen te beleven en de laatste voorbereidingen te treffen, kon ik totaal niks meer. Zelfs m’n bagage inpakken lukte niet. De laatste avond in Nederland stond (lag) ik op het punt de vertrekdatum te wijzigen en een nieuw ticket te kopen, want zo kon ik echt niet in een vliegtuig stappen. Maar op het allerlaatste moment was er hoop! De familie kwam nog meer in actie dan ze al hadden gedaan en er werd gezegd: Jij zit morgen in dat vliegtuig, hoe dan ook, daar gaan we voor zorgen. Al neem je niks mee, als je maar in dat vliegtuig zit! Pap, Coen en Anne gingen ‘s avonds laat het reddende medicijn halen en Mam pakte tot 4 uur ‘s nachts al mijn bagage in. Die nacht begon het wondermiddel te werken en ik kon op tijd aan m’n avontuur beginnen. Lieve familie, nogmaals super super bedankt hiervoor! Zonder jullie had ik niet kunnen vertrekken.
De eerste 2 dagen zijn we in Entebbe gebleven (daar waren we geland) en hebben het heel rustig aan gedaan, zodat ik beter kon worden. Deze plaats is veel rustiger dan Kampala. Daarna zijn we met een taxi naar Kampala gegaan, onze nieuwe woonplaats, waar we incheckten bij het Kakkerlakkenhotel. De 3 Noorse collega’s van Thies (Per, Terese en Xin) zaten al in dit hotel en wij voegden ons bij hen. Dit was erg gezellig en het hotel zag er heel goed uit, maar toch moest er bijna elke avond een kakkerlakkenstrooptocht op touw worden gezet. Thies rende voor het slapengaan met bekers achter de grote beesten (van die joekels van wel 5 cm) aan, terwijl ik gillend vanaf het bed toekeek.
Kampala is een drukke stad met veel files en lijkt een beetje op steden in Tanzania. Hierdoor hebben we niet echt hoeven wennen, behalve aan de warmte dan… Het kan behoorlijk warm worden met af en toe een koele regenachtige dag tussendoor (het is nu regenseizoen). We hebben ons tot nu toe vooral beziggehouden met een grote huizenjacht. Hier zijn we bijna dagelijks mee bezig geweest en hebben in totaal ongeveer 20 huizen bekeken. Van vieze flats en schattige kleine huisjes, tot indrukwekkende villa’s met prachtig uitzicht. Soms gingen we met de Noren op jacht en soms gingen we alleen. ’s Avonds werden alle huizen dan weer samen besproken tijdens het diner in één van de vele restaurants die Kampala rijk is. En elke keer verbaasden we onszelf erover hoeveel huizen er hier beschikbaar zijn. We hadden niet zoveel keus verwacht! En ook niet zoveel moois. Hierdoor werd het alleen maar moeilijker, vooral als dan ineens blijkt dat je hier met ons budget een kleine villa kunt huren.
Na even verblind te zijn geweest door liefde voor enkele villa´s, kwamen we weer tot onszelf en hebben we niet voor zo´n villa, maar voor één van de schattige kleine huisjes gekozen. We gaan het contract ondertekenen en over ongeveer 2 weken kunnen we erin. Joehoe! Tot die tijd logeren we bij Per, één van de Noren. Hij woont sinds afgelopen maandag in een prachtig appartement.
Eén van de vele huisbezichtingen liep iets anders dan verwacht… Op een avond hadden we met een makelaar afgesproken en omdat straatnamen hier niet altijd bij iedereen bekend zijn, spreek je meestal af bij een herkenningspunt. Deze keer hadden we afgesproken voor het voormalig huis van de Prime Minister. Daar aangekomen liepen we achter de makelaar aan het huis binnen,ondertussen vele bewakers passerend. Het verbaasde ons dat het huis er zo chique uitzag, dit was duidelijk niet het huis dat wij zouden bezichtigen. Na onze bezwete kont op de smetteloze bank te hebben geplaatst en het onderdanige gedrag van de makelaar te hebben waargenomen, moesten we een gastenboek tekenen. Huh?…Hoezo?…We waren een beetje in de war. Plotseling zei de makelaar in moeilijk verstaanbaar Engels met Ugandees accent, dat we de huisbaas gingen ontmoeten, Mr. Apolo R. Nsibambi. Was dit niet de naam van de voormalig bewoner, de Prime Minister? Ping! Het lampje ging branden! Het was niet de voormalig bewoner, maar de voormalig Prime Minister! Oeps! 5 seconden voordat de bewuste man binnenwandelde, ontdekten we bij wie we op de bank zaten. Totaal onvoorbereid, met stinkende kleding en zanderige voeten stonden we oog in oog met deze grootse man. Echt weer één van die situaties waar wij in het buitenland vaak in terecht komen. Stel je voor dat je in Nederland ineens bij Wim Kok op bezoek blijkt te zijn! Niet wetend hoe ons te gedragen, bleven we maar gewoon lekker onszelf; nuchtere, directe Nederlanders. En dat bleek prima te zijn. Nadat we het huisje dat te huur stond op zijn terrein hadden bekeken en bijna op het punt stonden om afscheid te nemen, maakte Thies een opmerking over de piano in de woonkamer. Waarop de man enthousiast antwoordde: Ooo yes, I can play that piano! Zijn wandelstok midden in de woonkamer neergooide, achter de piano plaatsnam en een stukje voor ons speelde. Een leuke afsluiting van een onverwachte avond waar we, eenmaal buiten, hard om hebben gelachen!
Dikke kussen Thies en Elke
-
02 December 2012 - 22:28
Maarten:
Hey Thies en Elke,
Leuk om jullie eerste belevenissen te lezen. Goed dat jullie gearriveerd zijn. Dat gaat gelukkig al redelijk gesmeerd met die woning. Die kakkerlakken vertel ik maar niet aan Julia...
Veel succes en liefs van Maarten -
02 December 2012 - 22:50
Ralf Van Lanen:
Leuk, leuk, leuk dat het daar allemaal al zo voorspoedig gaat…
De buikgriep achter de rug, kakkerlakken kolonie uitgeroeid, internationale vrinden gemaakt, kennis gemaakt met culinair Kampala, het zonnetje op jullie bollen laten schijnen en een mooi hutje op de heide gevonden.
Nu nog een beetje goed werk verrichten en jullie blijven daar een leven lang hangen ;)
Laat nog maar eens wat extra foto's doorkomen.
Geluk, Ralf. -
03 December 2012 - 08:21
Hilde Aaaaaaa:
Hoi Thies en El,
Wat een super verhaal, hopelijk mogen er nog vele volgen, heb met veel plezier jullie verhaal gelezen, ben echt nog meer benieuwd hoe jullie huisje er aan de binnenkant uitziet! Ooo lieve schatten geniet ervan... hopelijk met minder kakkerlakken in jullie eigen stulpje!
Have fun.....
Dikke dikke dikke knuffel
liefs hilde -
03 December 2012 - 19:33
Anita Timmermans:
Hoi Thies en Elke!
Wat leuk dat ik op deze manier ook jullie avonturen kan volgen!
Ik ben erg benieuwd wat jullie daar allemaal gaan beleven!
En jullie huisje ziet er al erg leuk uit!
Geniet ervan!
Liefs, Anita -
03 December 2012 - 23:17
Jeannette Timmermans:
En ook ik heb jullie verhaal met veel interresse gelezen en ben weer benieuwd naar het vervolg.
Het huisje ziet er inderdaad leuk uit, het is weer 'ns wat anders dan hartje amsterdam.
lieve luitjes geniet van jullie avontuur!!!
Groetjes ome peer en tante Jeannette -
04 December 2012 - 10:13
Chiel Timmermans:
Sjongejonge, net een week in Afrika en nu al de Ugandese Wim Kok zover gekregen dat hij piano voor jullie ging spelen! Ter vergelijking: het spannendste dat ik deze week heb beleefd, is het kweken van een foute snor, verschil moet er zijn! Ik ben ook benieuwd in watvoor kakkerlakloos huis jullie terecht gaan komen. Heel leuk verhaal, EL!
Ciao, Chiel -
04 December 2012 - 11:35
Noortje:
Ha El en Thies,
Wat super fijn om een verhaal van jullie te lezen! Ik was er zo benieuwd naar. En hoe geweldig: jullie bananen-traphuisje! (Of zijn dat geen bananenbomen?). Shit wat een prachtig hoompje. Het ziet er juist helemaal niet klein uit. Hoe is het vanbinnen en vanachteren? En hoe is de omgeving?
Ik kan me dus niks voorstellen bij die stad omdat ik ook de vergelijkende Tanzaniaanse steden nog nooit heb gezien. Fotoooooos! :)
Kei leuk om te lezen man. Het eten zal ook wel heerlijk zijn als jullie met z'n alle gezellig steeds de stad in gaan voor debriefingsdiners.
En hoe warm is het dan eigenlijk? En is het vochtig of juist droog? En hoe gaat t met Thies zn werk? Wat leuk dat jullie het gezellig hebben met de collega's. Hebben zij ook hun vriend/vriendin bij? En denk je dat jij ook iets leuks kunt vinden daar? Sorry ik ben zeker té nieuwsgierig! Haha.
Geniet er van samen en ik kijk al weer uit naar jullie volgende bezoek bij de een of ander hoge pief, naar het volgende romantische feest, naar de aanschaf van de auto en naar meer foto's!!
Lieve zoen,
Noortje -
06 December 2012 - 20:35
Corrie Rombouts:
Beste Wereldreizigers,
Wat een interessant verslag met leuke ervaringen. Kijk maar uit voor die kakkerlakken. In New York zaten wij ook in een hotel naast een Chinees, die jammer genoeg gesloten was. Naderhand bleek wel waarom. De kakkerlakken kwamen uit het plafond gevallen en eentje was tijdens mijn slaap in bed terecht gekomen en door mij vermorzeld, maar hed toch nog een hapje genomen met als gevolg, dat ik tijdens de marathon liep met een zere poot en bij thuiskomst heb ik menig peniciline-kuren ondergaan om het gat te dichten in mijne poot. Dus denk maar niet ach, zo'n klein beestje. Maar geniet maar daar van alle ervaringen en schrijf een boek met foto's, waar je ook nog later van kunt genieten. En hoe staat het met de werkzaamheden? Heb je er zin in of moet het nog wat tijd hebben? Nou heeeel veel plezier en tot schrijfs. Corrie -
07 December 2012 - 10:18
Daniella, Michael & Jurre:
He Thies & Elke,
Leuk om jullie zo te volgen!!!! Wat een super leuk huisje zeg!! Mooi met die trap zo ervoor! Leuk om die foto's zo te zien terwijl ik naar buiten naar de vallende sneeuw zit te kijken! Vanmiddag met de slee op pad! Nog veel plezier!
Veel liefs,
Michael, Daniella & Jurre -
10 December 2012 - 11:47
Kees En Adrie Timmermans:
Hallo jongelui het is daar warmer dan hier begrijp ik maar ook een beetje primitiever maar dat maakt niet uit als je jong bent het leven is nog een avontuur en vooral daar zijn de omstandigheden onvoorspelbaar.
Ik hoop voor jullie dat alles een beetje op de rit komt zodat jullie vanuit een goede basis kunnen werken,veel sucses daar en we blijven jullie volgen,gr c en a waspik. -
11 December 2012 - 11:42
Bert En Corry:
Hoi el en thies.Wat fijn dat alles voorspoedig verloopt en dat er ook grappige dingen gebeuren zoals dat verhaal van de prime minister.We hebben er flink om gelachen.Vele groeten en tot skypes. bert en corry van gelder.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
