Het Traphuisje en het Avontuur in het Bananenbos
Door: Thies en Elke
Blijf op de hoogte en volg ElkeThies
13 Juni 2013 | Oeganda, Kampala
Het Traphuisje en het Avontuur in het Bananenbos
Na een maand uit onze backpacks te hebben geleefd, trokken we op 15 december in ons "Traphuisje". Na het "Kakkerlakkenhotel", een week logeren in Per's "Ferrari Mansion" en mijn verblijf in Xin's en Terese's "Cathouse", was het tijd om ons eigen huisje te gaan bewonen. "Traphuisje" is bedacht, omdat er een sprookjesachtig trapje naar ons huisje leidt. "Ferrari Mansion" kwam spontaan in ons op toen we de rood/zwart leren meubels met golvende vormen in Per’s appartement zagen staan. En "The Cathouse" wordt bewoond door een vriendelijke dikke kat. De avond waarop we in ons huisje trokken, kwamen we aan in het donker, omdat de stroom uitgevallen was en trouwens de 4 dagen erna ook niet meer terugkwam. Dus: Koud douchen bij kaarslicht en koken in het donker. Vervolgens ontdekten we bij aankomst dat het bed dat in het huisje stond, was opgehaald. Gelukkig vonden we een winkel in de buurt die nog open was en die luchtbedden verkocht...
Toen kwam de mooie, warme, Ugandese Kerst en dompelde Kampala zich onder in een kitscherige kerstsfeer. Samen met Xin en Terese hadden we een leuke tijd in Lake Mburo National Park. We sliepen in grote tenten voorzien van een bush shower (zak met water) en toilet met bananenbladeren en hadden vanuit ons bed uitzicht over het park. We deden een wandel- en bootsafari en zagen veel prachtige beesten. Hoe we in het park kwamen is een ander verhaal... Onze 6 uur durende rit verliep soepel, totdat we in een bananenbos kwamen. We waren bijna op onze eindbestemming en moesten alleen nog even over een stuk zandweg, die door veel regen was veranderd in een kleine rivier. Een groepje Nederlanders stond met een busje voor het modderige stuk te wachten en durfde er niet doorheen. Wij waren met onze pas aangeschafte 4x4 vol vertrouwen en Thies reed bekwaam over de hoogste delen van de weg. Helaas gleden de wielen toch in de diepe sporen vol water en toen zaten we vast... vast in het bananenbos. Zoals dat gaat in Uganda waren er binnen een paar seconden tientallen mensen druk bezig ons te helpen. We verzamelden stammen, takken en bladeren en schoven deze onder de wielen waardoor we na een paar uur eindelijk verder konden rijden met modderklonten aan onze voeten en zonder onze proviand. Want die hadden we als bedankje uitgedeeld aan onze helpers. Ow, maar die Nederlanders met dat busje dan? Die hebben we nog even geholpen en na veel moeite kwamen ook zij en hun busje veilig uit het bananenbos. Eenmaal bij de tenten hebben we er met z’n allen een lekker drankje op gepakt.
Ondertussen hebben we ons eerste Nederlandse bezoek gehad, heb ik een zus, lopen er 3 kippen in en om ons huisje rond en groeit er matoke (soort bakbanaan) in onze achtertuin. Annelies, een vriendin en collega uit Amsterdam kwam ons opzoeken in Kampala. Dit was reuze gezellig. We gingen met haar naar één van de Ssese eilanden: Bugala island, waar we mooie strandjes, kleine vissersdorpjes en ’s nachts ontzettend veel sterren zagen. Vanuit daar brachten we haar na 5 dagen naar het vliegveld. Dit werd een wervelende rit, want de boot vanaf het eiland kwam 2 uur later dan ons was verteld. Tja... TIA: This Is Africa... We raceten in het donker door het hectische verkeer, botsten in een file (zachtjes) tegen een voorligger, maar tja... TIA, dus niemand keek er van op, iedereen reed verder alsof er niks gebeurd was. Wij vervolgden onze dollemansrit, waren net op tijd op het vliegveld en Annelies kon helemaal oranje van het Ugandese stof aan haar reis terug naar de Lage Landen beginnen. Zelf reisden we 2 maanden later ook die kant op voor een heel speciale gebeurtenis, de bruiloft van Coen en Anne, nu meneer en mevrouw van Gelder. Wat een prachtige dag was dat, onvergetelijk! En wat een mooi stel. Na 3 weken gezelligheid in Nederland keerden we (met 14 pakken Hema stroopwafels, spullen voor het asiel en bergen 2ehands kleding) terug naar Kampala om daar eitjes te eten van onze kippen en om de rijpe matoke van onze bananenboom te bakken.
Dan nog wat weetjes en demoeitewaardjes:
Zoals een echte Ugandese zat ik achter op een boda boda, met 2 benen aan één kant en een mand met onze kippen op schoot... op weg naar de dierenarts.
Een boda boda is een brommertaxi. Het woord komt van het Engelse border-border en is ontstaan in het no-mans-land tussen de Ugandese en Keniaanse grensposten, waartussen mensen transport nodig hadden, maar niet de papieren rompslomp wilden die met het gebruik van een auto gepaard ging.
Mag ik jullie kip opeten please? Vroeg de bewaker van onze compound toen 1 van onze geliefde kippen was overleden aan een virus.
We weten onze 4x4 ondertussen aardig door het hysterische Ugandese verkeer te manoeuvreren (hoewel rijden in het donker een uitdaging blijft) en we zijn gewend aan rijden aan de linkerkant en de dagelijkse megafiles in de stad. Maar… toch belandden we een keer in de greppel met deze 4x4. Thies moest hard remmen door een ineens stilstaande voorligger, de wielen blokkeerden en ik zag de rand van de weg akelig dichtbij komen. Toen hingen we daar ineens schuin in de greppel, balancerend op de onderkant van de auto. Natuurlijk duurde het maar weer een paar seconden voordat er mensen bezig waren de auto uit de greppel te duwen. Alsof er niets gebeurd was konden we zonder krasje of deukje verder.
Omdat ik oververhit was door te hard werken in de zon, heb ik mijn hoofd in de vriezer gestoken. Uit het vliegtuig stappen in Amsterdam gaf trouwens hetzelfde gevoel in mijn gezicht…
De maansikkel ligt hier op z’n rug.
Omdat we op de evenaar zitten, is het 12 uur per dag licht en blijft het 12 uur donker. Ongeveer van 19:00 tot 7:00.
We zijn foster parents geworden… Van een puppy die moederziel alleen op straat werd gevonden en naar het asiel werd gebracht, toen hij ongeveer 1 week oud was. We hebben hem Babu genoemd.
Bij Ziwa Rhino Sanctuary hebben we tijdens een wandelsafari neushoorns vanaf een paar meter afstand gezien. Best spannend! Vooral, omdat je van te voren een contract ondertekent waarin staat dat zij (the sanctuary) niet aansprakelijk zijn als je dood gaat door een aanval van een neushoorn…
Deze neushoorns hebben hun eigen bodyguards. Ze worden 24 uur per dag bewaakt tegen stropers… Dan besef je dus hoeveel er nog steeds wordt gestroopt.
Thies had het voor elkaar gekregen om de kleinste tent van Kampala te kopen voor onze eerste keer kamperen hier. Hij paste er zelf niet eens in en moest de tent ’s nachts met hoofd en tenen een beetje oprekken…
We zijn meegeweest op een mountainbikeweekend bij Lake Albert. Thies fietste daar 80 kilometer van de stad Hoima naar het meer en ik reed dezelfde afstand van de ene naar de andere camping. Over wegen met diepe, waterige kuilen waar bavianen rennend overstaken, impala’s me geïnteresseerd nastaarden en dorpelingen mzungu mzungu naar me riepen. Door de hobbelige wegen had ik tijdens dit weekend 2x een lekke band. Eenmaal bij het meer konden we aan de overkant de hoge bergen van Congo zien.
Mzungu betekent blanke en wordt vaak gebruikt om ons aan te spreken. “Mzungu, how are you” hoor je de hele dag. De originele betekenis van het woord is: Iemand die altijd op pad is en alles wil zien. Ontstaan bij het zien van de eerste Europeanen.
Als Ugandezen zeggen: “You were lost”, betekent dat dat ze je gemist hebben. Het duurde even voordat we dit doorhadden.
We konden op de snelweg nog net een overstekende schildpad ontwijken.
Uganda is het land waar het het meest onweert van de wereld. Gemiddeld 240 dagen per jaar. Vaak zijn er mooie, flitsende luchten te bewonderen, maar als je bedenkt dat bij bijna elke onweersbui onze stroom uitvalt is het minder mooi.
In de Ugandese krant werden maar liefst 3 hele pagina’s besteed aan de Nederlandse Koninginnedag.
Op Koninginnedag gaf de Nederlandse ambassadeur een tuinfeest, waar we ons onder het genot van een oranjebittertje (of 10) verbaasden over de hoeveelheid Nederlanders die in Uganda aanwezig zijn. ’s Nachts verplaatsten wij ons samen met de oranje menigte naar een Nederlands café, waar het gedruis nog een tijdje doorging. De volgende dag wilden we onze auto ophalen die we (vanwege die bittertjes) voor de ambassadeurswoning hadden laten staan. Tot onze schrik was de auto weg… We hoorden van de bewakers van het huis dat het de enige auto was die was blijven staan na het feest. Toen het ochtend werd en de auto nog steeds niet opgehaald was, werd de bombsquad erbij gehaald, omdat ze het toch wel verdacht vonden. Na een grondige controle werd de auto naar het politieburo gesleept. En daar belandden wij dus ook. We betaalden de sleepkosten, praatten een uur en we kregen de auto mee. We hadden de autopapieren niet eens bij ons… Tja TIA…
Lieve Ugandese groeten van Auntie Elke en Ssebo Thies
(P.S: Als je alle 41 foto's bij dit verhaal wilt zien, kun je links in het menu op Foto's klikken. Hieronder zie je namelijk maar de helft).
Na een maand uit onze backpacks te hebben geleefd, trokken we op 15 december in ons "Traphuisje". Na het "Kakkerlakkenhotel", een week logeren in Per's "Ferrari Mansion" en mijn verblijf in Xin's en Terese's "Cathouse", was het tijd om ons eigen huisje te gaan bewonen. "Traphuisje" is bedacht, omdat er een sprookjesachtig trapje naar ons huisje leidt. "Ferrari Mansion" kwam spontaan in ons op toen we de rood/zwart leren meubels met golvende vormen in Per’s appartement zagen staan. En "The Cathouse" wordt bewoond door een vriendelijke dikke kat. De avond waarop we in ons huisje trokken, kwamen we aan in het donker, omdat de stroom uitgevallen was en trouwens de 4 dagen erna ook niet meer terugkwam. Dus: Koud douchen bij kaarslicht en koken in het donker. Vervolgens ontdekten we bij aankomst dat het bed dat in het huisje stond, was opgehaald. Gelukkig vonden we een winkel in de buurt die nog open was en die luchtbedden verkocht...
Toen kwam de mooie, warme, Ugandese Kerst en dompelde Kampala zich onder in een kitscherige kerstsfeer. Samen met Xin en Terese hadden we een leuke tijd in Lake Mburo National Park. We sliepen in grote tenten voorzien van een bush shower (zak met water) en toilet met bananenbladeren en hadden vanuit ons bed uitzicht over het park. We deden een wandel- en bootsafari en zagen veel prachtige beesten. Hoe we in het park kwamen is een ander verhaal... Onze 6 uur durende rit verliep soepel, totdat we in een bananenbos kwamen. We waren bijna op onze eindbestemming en moesten alleen nog even over een stuk zandweg, die door veel regen was veranderd in een kleine rivier. Een groepje Nederlanders stond met een busje voor het modderige stuk te wachten en durfde er niet doorheen. Wij waren met onze pas aangeschafte 4x4 vol vertrouwen en Thies reed bekwaam over de hoogste delen van de weg. Helaas gleden de wielen toch in de diepe sporen vol water en toen zaten we vast... vast in het bananenbos. Zoals dat gaat in Uganda waren er binnen een paar seconden tientallen mensen druk bezig ons te helpen. We verzamelden stammen, takken en bladeren en schoven deze onder de wielen waardoor we na een paar uur eindelijk verder konden rijden met modderklonten aan onze voeten en zonder onze proviand. Want die hadden we als bedankje uitgedeeld aan onze helpers. Ow, maar die Nederlanders met dat busje dan? Die hebben we nog even geholpen en na veel moeite kwamen ook zij en hun busje veilig uit het bananenbos. Eenmaal bij de tenten hebben we er met z’n allen een lekker drankje op gepakt.
Ondertussen hebben we ons eerste Nederlandse bezoek gehad, heb ik een zus, lopen er 3 kippen in en om ons huisje rond en groeit er matoke (soort bakbanaan) in onze achtertuin. Annelies, een vriendin en collega uit Amsterdam kwam ons opzoeken in Kampala. Dit was reuze gezellig. We gingen met haar naar één van de Ssese eilanden: Bugala island, waar we mooie strandjes, kleine vissersdorpjes en ’s nachts ontzettend veel sterren zagen. Vanuit daar brachten we haar na 5 dagen naar het vliegveld. Dit werd een wervelende rit, want de boot vanaf het eiland kwam 2 uur later dan ons was verteld. Tja... TIA: This Is Africa... We raceten in het donker door het hectische verkeer, botsten in een file (zachtjes) tegen een voorligger, maar tja... TIA, dus niemand keek er van op, iedereen reed verder alsof er niks gebeurd was. Wij vervolgden onze dollemansrit, waren net op tijd op het vliegveld en Annelies kon helemaal oranje van het Ugandese stof aan haar reis terug naar de Lage Landen beginnen. Zelf reisden we 2 maanden later ook die kant op voor een heel speciale gebeurtenis, de bruiloft van Coen en Anne, nu meneer en mevrouw van Gelder. Wat een prachtige dag was dat, onvergetelijk! En wat een mooi stel. Na 3 weken gezelligheid in Nederland keerden we (met 14 pakken Hema stroopwafels, spullen voor het asiel en bergen 2ehands kleding) terug naar Kampala om daar eitjes te eten van onze kippen en om de rijpe matoke van onze bananenboom te bakken.
Dan nog wat weetjes en demoeitewaardjes:
Zoals een echte Ugandese zat ik achter op een boda boda, met 2 benen aan één kant en een mand met onze kippen op schoot... op weg naar de dierenarts.
Een boda boda is een brommertaxi. Het woord komt van het Engelse border-border en is ontstaan in het no-mans-land tussen de Ugandese en Keniaanse grensposten, waartussen mensen transport nodig hadden, maar niet de papieren rompslomp wilden die met het gebruik van een auto gepaard ging.
Mag ik jullie kip opeten please? Vroeg de bewaker van onze compound toen 1 van onze geliefde kippen was overleden aan een virus.
We weten onze 4x4 ondertussen aardig door het hysterische Ugandese verkeer te manoeuvreren (hoewel rijden in het donker een uitdaging blijft) en we zijn gewend aan rijden aan de linkerkant en de dagelijkse megafiles in de stad. Maar… toch belandden we een keer in de greppel met deze 4x4. Thies moest hard remmen door een ineens stilstaande voorligger, de wielen blokkeerden en ik zag de rand van de weg akelig dichtbij komen. Toen hingen we daar ineens schuin in de greppel, balancerend op de onderkant van de auto. Natuurlijk duurde het maar weer een paar seconden voordat er mensen bezig waren de auto uit de greppel te duwen. Alsof er niets gebeurd was konden we zonder krasje of deukje verder.
Omdat ik oververhit was door te hard werken in de zon, heb ik mijn hoofd in de vriezer gestoken. Uit het vliegtuig stappen in Amsterdam gaf trouwens hetzelfde gevoel in mijn gezicht…
De maansikkel ligt hier op z’n rug.
Omdat we op de evenaar zitten, is het 12 uur per dag licht en blijft het 12 uur donker. Ongeveer van 19:00 tot 7:00.
We zijn foster parents geworden… Van een puppy die moederziel alleen op straat werd gevonden en naar het asiel werd gebracht, toen hij ongeveer 1 week oud was. We hebben hem Babu genoemd.
Bij Ziwa Rhino Sanctuary hebben we tijdens een wandelsafari neushoorns vanaf een paar meter afstand gezien. Best spannend! Vooral, omdat je van te voren een contract ondertekent waarin staat dat zij (the sanctuary) niet aansprakelijk zijn als je dood gaat door een aanval van een neushoorn…
Deze neushoorns hebben hun eigen bodyguards. Ze worden 24 uur per dag bewaakt tegen stropers… Dan besef je dus hoeveel er nog steeds wordt gestroopt.
Thies had het voor elkaar gekregen om de kleinste tent van Kampala te kopen voor onze eerste keer kamperen hier. Hij paste er zelf niet eens in en moest de tent ’s nachts met hoofd en tenen een beetje oprekken…
We zijn meegeweest op een mountainbikeweekend bij Lake Albert. Thies fietste daar 80 kilometer van de stad Hoima naar het meer en ik reed dezelfde afstand van de ene naar de andere camping. Over wegen met diepe, waterige kuilen waar bavianen rennend overstaken, impala’s me geïnteresseerd nastaarden en dorpelingen mzungu mzungu naar me riepen. Door de hobbelige wegen had ik tijdens dit weekend 2x een lekke band. Eenmaal bij het meer konden we aan de overkant de hoge bergen van Congo zien.
Mzungu betekent blanke en wordt vaak gebruikt om ons aan te spreken. “Mzungu, how are you” hoor je de hele dag. De originele betekenis van het woord is: Iemand die altijd op pad is en alles wil zien. Ontstaan bij het zien van de eerste Europeanen.
Als Ugandezen zeggen: “You were lost”, betekent dat dat ze je gemist hebben. Het duurde even voordat we dit doorhadden.
We konden op de snelweg nog net een overstekende schildpad ontwijken.
Uganda is het land waar het het meest onweert van de wereld. Gemiddeld 240 dagen per jaar. Vaak zijn er mooie, flitsende luchten te bewonderen, maar als je bedenkt dat bij bijna elke onweersbui onze stroom uitvalt is het minder mooi.
In de Ugandese krant werden maar liefst 3 hele pagina’s besteed aan de Nederlandse Koninginnedag.
Op Koninginnedag gaf de Nederlandse ambassadeur een tuinfeest, waar we ons onder het genot van een oranjebittertje (of 10) verbaasden over de hoeveelheid Nederlanders die in Uganda aanwezig zijn. ’s Nachts verplaatsten wij ons samen met de oranje menigte naar een Nederlands café, waar het gedruis nog een tijdje doorging. De volgende dag wilden we onze auto ophalen die we (vanwege die bittertjes) voor de ambassadeurswoning hadden laten staan. Tot onze schrik was de auto weg… We hoorden van de bewakers van het huis dat het de enige auto was die was blijven staan na het feest. Toen het ochtend werd en de auto nog steeds niet opgehaald was, werd de bombsquad erbij gehaald, omdat ze het toch wel verdacht vonden. Na een grondige controle werd de auto naar het politieburo gesleept. En daar belandden wij dus ook. We betaalden de sleepkosten, praatten een uur en we kregen de auto mee. We hadden de autopapieren niet eens bij ons… Tja TIA…
Lieve Ugandese groeten van Auntie Elke en Ssebo Thies
(P.S: Als je alle 41 foto's bij dit verhaal wilt zien, kun je links in het menu op Foto's klikken. Hieronder zie je namelijk maar de helft).
-
14 Juni 2013 - 07:51
Michael:
Wat een leuke verhalen en mooie foto's weer, gaaf dat je al die dieren van dichtbij mee kunt maken in het wild.
Nou, ik ga maar weer aan het werk hier achter mijn bureautje...
Veel plezier nog samen!
Groetjes Michael -
14 Juni 2013 - 09:08
Nicolle:
leuk om jullie verhaal te lezen.
Uganda is echt heel mooi.
Als jullie tijd en geld hebben, zouden jullie eens naar Lake bunyonyi kunnen gaan. daar heb je nature´s prime island. dat is een eco-eiland. mega klein maar heel rust gevend en mooi om eens geweest te wijn
zie www.naturesprimeisland.com
geniet van jullie tijd daar!!!
xxx en knuffels aan oma Frans en Tante Mimi. en natuurlijk ook voor jullie :) -
14 Juni 2013 - 10:00
Hilde:
GEWELDIG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Bedankt voor het fijne verhaal :-) -
14 Juni 2013 - 10:02
Hilde:
EN GEWELDIGE FOTO'S dat aapje! Kei schattig
:-)
Mis jullie.
Liefs hilde aa -
14 Juni 2013 - 14:11
Hilde S:
Wat heerlijk om te lezen! Geniet nog van alle mooie avonturen daar!
XX -
14 Juni 2013 - 16:18
Noortje:
Ow wat een heerlijk verhaal! Ik kreeg er warempel tweemaal natte ogen van. Een zus en een babutje gekregen. Geweldig toch!! Och wat mis ik jullie toch, (derde keer natte ogen) lieverikken! Ik ga gauw door naar de foto's. Veel plezier daar Mzungaatjes. En jouw hoofd in de vriezer, haha, ik moet er nog om grinniken!! Heel veel dikke vette kussen, Noortje -
14 Juni 2013 - 18:24
Gijs:
Fijn dat jullie het zo geweldig hebben. Ik krijg helemaal de kriebels! Goed idee om langs te komen...
Alle liefs van Gijs -
18 Juni 2013 - 14:58
Bert En Corry:
Wat hebben ne genoten van jullie leuke en grappige verhalen en prachtige fotoos.We zijn trots op jullie.Vele groeten en kussen van pap en mam van Gelder. -
25 Juni 2013 - 23:23
Sjef En Kitty:
Wat fijn dat jullie het zo goed naar de zin hebben.
Hoe gaat het nu aflopen met jullie hondje als jullie terug komen?
Groeten van Sjef enKitty -
16 Juli 2013 - 11:28
Rico:
Prachtig om te lezen! :-)
Ben benieuwd naar de verdere verhalen!
Mijn uitgebreide reactie vind je terug op de email.
Groetjes Rico en Anke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
